Week 6 - Intervarsities

(For English, see below)

Laat ik openen met het volgende: afgelopen week was een van de meest geweldige ervaringen die ik ooit heb mogen meemaken. Dit ga ik de rest van mijn leven nooit meer vergeten.

Laat ik de spanning maar gelijk uit dit verhaal halen: Nee, we hebben niet gewonnen. Maar de competitie was absoluut fantastisch.

Zoals ik vorige week heb beschreven gingen we op dinsdag richting Dublin, waar we de tijd hadden voor een laatste repetitie, en was de echte wedstrijd op woensdag. Voor diegenen die niet bekend zijn met het concept 'Intervarsities', de Nederlandse versie is het GNSK (Groot Nationaal Studenten Kampioenschap). De dag begon leuk, met een gezellige treinreis, even in het hostel en vervolgens naar het sportcentrum van Trinity College. Over het algemeen hebben we veel gewacht, hoewel dat niet heel vreselijk was. Even wat aanpassingen maken na een uurtje de tijd te hebben gekregen op het podium, daarna door naar een andere zaal. Die laatste repetitie leverde meer energie dan ooit tevoren. De muziek klopte, passen klopten, overgangen klopten, het enige wat er nog bovenop moest was de overtuiging en de energie.

Met de hele groep een restaurant in, waarna een rustige avond en goede nachtrust leidden tot de dag van de waarheid.

Ik zal van te voren zeggen: ik ben niet snel nerveus voor dingen. Maar dit was toch wel even een ander verhaal. Halverwege woensdag, terwijl de andere categorieën bezig waren verzamelden wij in de centrale hal. Make-up werd gedaan, haar in orde, outfits aan; terwijl de spanning langzaam steeg. Het andere college uit Limerick, UL laat een fantastisch optreden zien in de Jazz categorie, applaus! Eerdere gedachtes van rivaliteit zijn compleet uit ons hoofd verdwenen.
Rond vijf uur start onze eigen categorie: Mix.
Het niveau is duidelijk hoog, en de andere colleges die meedoen hebben stuk voor stuk indrukwekkende optredens. Weer is UL aan de beurt, weer ijzersterk. Vervolgens worden wij door andere gangen naar de deuren van het backstage gebied geleid. Een laatste motiverende toespraak, een laatste moment van spanning voordat anderhalve maand aan werk allemaal samenkomt. De groep voor ons is klaar. Het is tijd!

Zelf nu ik zit hier zit te typen, en terug denk, gaan de haren in mijn nek weer overeind staan, en krijg ik kippenvel. Dit is een gevoel wat voor altijd bij me zal blijven. Ik luister naar de muziek van ons optreden terwijl ik schrijf, en alles komt weer terug.

Het laatste monent van onze dans, een piek in de muziek en we vallen allemaal achterover op het podium, onze eindpose. Daar liggen we, op het podium, aan het eind van de dans. Het publiek ontploft. Alle andere colleges, al onze tegenstanders, iedereen staat op. Vijf weken van spanning en werk glijden van ons af. Het hardste applaus komt uit de rechterkant van de zaal. Dank aan UL! We verlaten het podium voor de volgende groep. Buiten de zaal en in de gang is de ontlading buitengewoon. We zijn dolgelukkig en het gevoel is absoluut fantastisch.

Weer achterlangs door de gangen, en tussen twee optredens in komen we terug de zaal in om onze plek op de tribune weer op te zoeken. We komen de zaal in en voor een tweede keer applaus, we geloven onze oren niet. Er zaten twee optredens, ongeveer een kwartier tussen ons optreden en het moment dat we terugkwamen, en dan nog een reactie zoals deze. Werkelijk onvoorstelbaar.

Een uur later komen de uitslagen.
Eerst de andere vijf dansstijlen, en dan is Mix aan de beurt. We zijn blij met ons optreden, en niks of niemand kan dat van ons wegnemen. Maar een prijs zou altijd leuk zijn.
Derde plaats. Nee
Tweede plaats. Nee
Eerste plaats...
Wij denken: 'Deze gaat naar UL'
UL denkt: 'Deze gaat naar Mary I' (wij)
Maar nee, geen van beiden. Het winnende college kwam uit Dublin.

Jammer maar helaas. Het was leuk geweest maar mocht niet zo zijn.

Aan het eind van de rit is dit wat we mee naar huis nemen:
We hebben een geweldig optreden neergezet, we hebben fantastisch gedanst. Het publiek vond ons goed, maar wij vonden het nog enorm veel beter om te kunnen doen. Wij zijn tevreden.

Terugblikkend: Ik had dit nooit achter mezelf gezocht, ik had in de eerste plaats niet eens eens verwacht te gaan dansen hier. En toch ben ik compleet halsoverkop in een van de meest fantastische ervaringen van mijn leven gevallen. Ik zeg het niet snel, maar ik ben trots op onszelf, de hele groep.

Het feit dat deze blogpost waarschijnlijk aan de lange kant is en ik regelmatig in de herhaling val zal me een absolute worst wezen. Ik heb met heel veel afstand niet genoeg woorden om afgelopen woensdag fatsoenlijk over te brengen. Jammer dan. Dit blijft voor altijd bij me.


English version:
Let me open with the following: Last week was one of the most incredible experiences I've ever been a part of. I will not forget this for the rest of my life.

Let me remove the suspense from this story right off the bat: No, we didn't win. But the contest was absolutely fantastic.

As described last week we headed for Dublin on Tuesday, where we had time for a final rehearsal, and had the actual competition on Wednesday. For those (Dutch people) of you who are not familiar with the concept of 'Intervarsities' , the Dutch version is the GNSK (Grand National Student Championships). The day started out nicely, with a good train trip, a while in the hostel and time at the sports centre of Trinity college. In general we spent a lot of time waiting, although that was not quite the worst. After some minor adjustments during the tech rehearsal that we got on the stage we went on to another hall. That last rehearsal was more energetic than ever before. The music was right, the steps were right, the transitions were right, the only thing that needed to go on top was the conviction and the energy.

Into a restaurant with the whole group, after a quiet evening and a good night's rest led up to the day of truth.

I shall preface by saying: I don't get nervous easily. But this was another matter entirely. Halfway through Wednesday, whilst the other categories were going on we met up in the central hall. Make-up was done, hair on point, outfits on; all the while the tension slowly rose. The other college from Limerick, UL, displays a fantastic performance in the Jazz category, applause! Earlier thoughts of rivalry have disappeared from our heads entirely.
Around five o' clock our own category starts: Mix.
The level is clearly high, and the other competing colleges each have impressive performances. Again, UL is up, again rock solid. Subsequently, we are lead through different hallways to the doors of the backstage area. A final motivating speech, a final moment of excitement before one and a half moths of hard work all comes together. The group before us is done. It's time!

Even as I sit here typing, and think back, the hairs in the back of my neck still stand up, and I get goosebumps. This a feeling that will stay with me forever. I listen to the music of our performance as I write, and everything comes back to me.

The final moment of our dance, a bang in the music and we all fall backwards onto the stage, our final pose. There we lie, on the stage, at the end of our dance. The crowd explodes. All other colleges, all our competitiors, everyone stands up. Five weeks of excitement and hard work glide off us. The loudest applause comes from the right side of the hall. Thanks to UL! We leave the stage for the next group. Outside of the hall, in the hallway the relief is extraordinary. We are beyond happy, and the feeling is utterly amazing.

Again we pass through the hallways, and in between two performances we come back into the main hall to find our seats again. As we enter the hall there is a second applause, we can't believe our ears. Two performances, roughly fifteen minutes were between ours and the moment we came back in, and still a reaction like that. Truly incredible.

An hour later come the results.
The other five dancing styles are first, and the Mix is up. We are happy with our performance, and nothing or no one can take that away from us. But a price would be nice nonetheless.
Third place. No
Second place. No
First place...
We think: 'This one is going to UL'
UL thinks: 'This one is going to Mary I'
But no, neither. The winning college is from Dublin.

A pity, and unfortunate. It would have been nice but it was not meant to be.

At the end of the day this is what we take home from it all:
We put on a fantastic performance, we danced fantastically. The audience thought we were good, but we found it even better to even be able to do that performance in the first place.

In retrospect: I would never have seen myself do this, I did not even expect to be dancing here in the first place. Still I fell head over heels into one of the most amazing experiences of my life. I don't say this quickly, but I am proud of us, the entire group.

This blog post is probably on the long side and repetitive, and frankly I don't give a damn. I, by a very long shot, do not have enough words to properly convey last Wednesday, pity. This will stay with me forever.